Ovih dana se poklapaju istorijski događaji odbrane Sarajeva u agresiji prvih majskih dana 1992. godine i sjećanje na Tita u povodu 40 godina njegove smrti. Odbrana Sarajeva, odbrana slobode i svog načina života i životnih vrijednosti sa kojima su slabo naoružani branioci, mladost ovog grada, srcem krenuli protiv neofašističke sile agresora pravedna je borba kakva je bila i borba protiv fašizma koju je Tito pokrenuo 1941. godine.
Dodatna sličnost između ova dva rata je u tome što su oba označavala revoluciju. Rat devedesetih je označavao kapitalističku revoluciju i slom socijalizma u BiH (prisjetimo se samo pretvaranja društvene svojine u državnu koje je 1994. godine uzvela vlada H. Silajdžića). Rat koji je vodio Tito bio je socijalistička revolucija kojom je uspostavljen socijalizam sa brojnim inovacijama po kojima je nazvan jugoslovenskim tipom socijalizma.
Nažalost, koju godinu iza inicijalnog otpora agresoru u Sarajevu prestaje sličnost između onoga što su dva rata značila, a pogotovo onoga što se dešavalo u postratnom periodu. U nezavisnoj BiH pokušaj brze društvene i ekonomske tranzicije prema kapitalizmu na osnovama nacionalističkih ideologija doveo je u BiH do podijeljenog društva slabe i od nacionalističkih partija zarobljene države niske ekonomske produktivnosti i ogromne socijalne nepravde za napaćene građane i narode. U Titovoj socijalističkoj Jugoslaviji Bosna i Hercegovina je doživjela politički, ekonomski i socijalni procvat.
Nakon Titove smrti, urušavanjem Jugoslavije, socijalistički sistem se našao pred dubokom krizom koja se mogla rješavati samo opsežnim reformama u društvenoj i ekonomskoj sferi. Umjesto reformi, velikosrpski hegemonizam koji je inducirao nacionalizme svih vrsta u bivšim socijalističkim republikama nametnuo je rat.
Tito i mi – ne lamentiranje nad prošlim vremenima, nego crpljenje snage i uvjerenja da je moguće napraviti bolje društvo i bolji život za ljude u Bosni i Hercegovini.
Portal sdp.ba je prilagođen svim uređajima.